دیگر رنگ به چهره اش نمانده بود.با چشمانی همانند عروسک شیشه ای و بی روح
روی صندلی عقب اتوموبیل درست پشت سر من نشسته و متفکرانه به نقطه ای
نامعلوم چشم دوخته بود.از آیینه اتوموبیل نگاهش کردم.خیلی وقت بود دلم برای
دیدن چشمانش تنگ شده بود.چشمانی که در تمام دنیا شبیه ترین بود.به چشمان
او.از خیابانهای اصلی گذشتیم و کم کم به آن جاده فرعی و دور افتاده رسیدیم
جاده ای که در گذشته ای دور از آن عبور کرده بودم و این برایم یادآور شیرین
ترین خاطرات زندگی ام بود.جاده ای که پس از سالها هنوز بوی عشق
میداد.انگار حضورش را دوباره احساس میکردم و آن چشمان زیبا و دوست داشتنی و
آن لبخند شیرین واضح تر از همیشه در نظرم نقش بست.جاده هنوز هم خلوت و
تاریک بود.درست مثل گذشته درختان بلندی که دو طرف آن قرار داشت چنان روی
جاده باریک خم شده و شاخ و برگشان را درهم پیچیده بودند که انگار وارد
تونلی درختی میشدیم.
