افشین در خانه را می گشاید و دزدانه و پاورچین قدم به داخل حیاط می
گذارد.از پله ها به آرامی بالا می رود.سعی دارد کمترین صدایی تولید نکند
بنابراین دم پله ها کفش هایش را از پا خارج می کند و آنها را زیر بغل می
گذارد و به راهش ادامه می دهد.مقابل پنجره ی اتاق که می رسد کمرش را خم
کرده و با احتیاط عبور می کند.صدای تلویزیون از ورای پنجره به گوش می
رسد.به آرامی در اتاق جانبی را می گشاید و وارد می شود. قلبش مانند
گنجشکی در بند به تپش افتاده است.اتاق غرق در تاریکی است.در را بدون ایجاد
سر و صدا پشت سر خود می بندد و کفش هایش را کنار در می گذارد.دست هایش را
که از سرما یخ زده است به دهانش نزدیک کرده وها می کند تا با نفس گرم خود
از سرمای آن بکاهد.برای لحظه ای کلید برق را می زند اما یکباره از حرکت خود
پشیمان شده و بار دیگر اتاق در تاریکی فرو می رود. کورمال کورمال خود
را به پشت رختخواب ها می رساند و در قفای آن پنهان می شود.نفس را در سینه
اش حبس می سازد و همان طور که پشت رختخواب ها چمباته زده به فکر فرو می
رود.گرسنگی آزارش می دهد.دلش را با دست مالش می دهد،اتاق به قدری سرد است
که بخار دهانش به وضوح در فضا متراکم می گردد با این همه شهامت بیرون آمدن
ندارد.اگر در حضور پدرش آفتابی شود عاقبت ناخوشایندی در انتظارش خواهد بود.
